Bijgewerkt: 17 november 2024
Het meegeven van een smartwatch met het kind naar de andere ouder vraagt altijd informatie en consultatie vooraf tussen de ouders, ook als je eenhoofdig gezag hebt. Hetzelfde geldt voor het meegeven van trackers en smartphones.
Er zijn allerlei redenen te bedenken waarom het zinvol zou kunnen zijn om een smart-apparaat mee te geven met je kind. Zo kan het inzicht geven in (in)activiteit en communicatie in noodgevallen mogelijk maken.
Zónder overleg en akkoord door de andere ouder vooraf een smartdevice met je kind meegeven naar de andere ouder schendt de informatieplicht en de consultatieplicht, en maakt inbreuk op het privéleven van het kind met de andere ouder. Zo handelen wordt door rechters wel gezien als een teken van overmatige (dwingende) controle.
Het maakt daarbij niet uit of de smartwatch beschikt over een GPS. Ook bijvoorbeeld (slechts) een stappenteller maakt inbreuk op de privacy van de ex-partner doordat het mogelijk wordt om de mate van (in)activiteit van het kind en de tijdstippen waarop dat gebeurt te monitoren.
Het meegeven van smartwatches waarmee gecommuniceerd kan worden, geeft bovendien een signaal dieper aan het kind, namelijk; dat het kind wél altijd op die ouder en bijvoorbeeld niet altijd op de andere ouder kan rekenen. Het verlaagt tevens de drempel voor het kind bij conflicten met de andere ouder en opent de weg om die ouder als raadgever/vertrouwenspersoon te gebruiken, in plaats van te leren hoe zelf conflicten op te lossen. Dat het kind dit zelf leert is in diens belang en is onderdeel twee ouderschapsnormen die in de wet staan, namelijk de ‘optimale-ontwikkel-plicht’ van artikel 1:247 lid 2 BW en de ‘band-bevorder-plicht’ van artikel 1:247 lid 3 BW.
Veel niet-welwillende ouders kiezen de tactiek om de wens in het kind aan te wakkeren om het smart-apparaat te gebruiken en altijd bij zich te hebben. Het is echter van belang om in gedachten te houden dat (aanvankelijk) zelfs slechts in de eigen thuissituatie een kind bepaalde smart-middelen te geven (of het kind aan het gebruik daarvan te laten wennen) een negatief effect kan hebben in de thuissituatie bij de andere ouder. Bijvoorbeeld als deze het kind daar nog niet aan toe vindt of strikte(re) gebruiksregels hanteert.
We zien het cadeau geven van smartdevices aan kinderen ook wel ingezet worden om de loyaliteit/gunst van het kind te kopen. Regelmatig gebeurt dit heel subtiel, bijvoorbeeld door het als een ‘leuk spelletje’ naar het kind te brengen of dat het kind dit herkent als een ‘groot cadeau’ en/of een statussymbool en/of een teken van affectie en/of wanneer de smartwatch ook over een betaalfunctie beschikt, een teken van de erkenning door die ouder van ‘de toegenomen eigen verantwoordelijkheid of het zelfbepalingsrecht van het kind’.
Wanneer dit niet op een zelfde wijze wordt gedragen/ondersteund door de andere ouder, dan kan dit soort beslissingen het kind direct in een conflictsituatie met de andere ouder brengen, hetgeen in strijd is met de ‘optimale-ontwikkel-plicht’ en de ‘band-bevorder-plicht’.
Het als ouder zelfbepalend handelen aangaande dit soort beslissingen, ook als het ‘een afdankertje’ van jezelf is, is daarnaast een vorm van ex-partnerstrijd en één van de vormen van niet-welwillend gedrag. Ouderstrijd op deze wijze is bovendien een vorm van kindermishandeling.
Het meegeven van smartwatches, smartphones en trackers zien we in de praktijk alleen goed functioneren wanneer beide ouders hier achter staan én ook beiden toegang hebben tot de informatie die wordt vergaard met deze devices én dat beide ouders het niet inzetten om het kind te kopen of overmatig aanwezig te zijn in het leven van het kind wanneer deze bij de andere ouder is.
In alle andere gevallen leidt het tot spanningen, wrevel en conflict of een toegenomen beroep op het kind om de verschillende thuissituaties in harmonie te overbruggen. Dit kan ertoe leiden dat het kind klem raakt tussen beide ouders, waarmee het kind in zijn/haar ontwikkeling wordt bedreigd. Daarmee betekent o.i. dat een smartdevice voor het kind feitelijk een gezagsbelissing is en daarmee ook buiten de ‘zelfbepalingspresumptie van parallel ouderschap‘ valt.
Tot slot, het heimelijk meegeven van een tracker, zoals een AirTag, met het kind naar de ex-partner is potentieel strafbaar.
Wist je dit?
Lees ook dit
- V&A: Hoe herken ik een welwillende ouder?
- V&A: Hoe herken ik niet-welwillend gedrag?
- V&A: Wat is een gezagsbeslissing?
- V&A: Ex heeft veelvuldig contact met ons kind wanneer bij mij. Wat nu?
- V&A: Moet mijn ex mij raadplegen?
- V&A: Hoeveel informatie over mijn kind mag ik verwachten?
Meer vraag en antwoord
Meer kennisbank
Opinie
Contact ons voor hulp
We begrijpen voor welke opgave je staat, zowel juridisch als persoonlijk. Vijf dagen per week helpen we ouders zoals jij. We zijn landelijk actief. Lees over:
- Onze aanpak.
- Diensten & kosten.
- Wanneer ons in te zetten.
- Hoe we waarde toevoegen t.o.v. een advocaat familierecht.
- Waarom ons in te zetten ook al heb je recht op een sociaal advocaat.
Is procederen onvermijdelijk? Laat ons opstelwerk verrichten. Lees over: 'litigation support'.
Tijdens kantooruren bel 085‑3013044 of stuur een e-mail naar team@fiduon.nl. Een eerste kennismaking is kosteloos. Lees enkele klantervaringen.